نوشته های مشابه
همه چیز درباره درمان اعتیاد در بارداری – قسمت چهارم و آخر
درمان اعتیاد بارداری با آگونیست های مخدر
از دهه ۱۹۷۰، دارو درمانی با متادون در ترکیب با مشاوره و رفتار درمانی، استاندارد درمان اعتیاد به هروئین در دوران بارداری بوده است. در سالهای بعد، دارو درمانی با متادون یا بوپرنورفین برای درمان اعتیاد بارداری مورد استفاده قرار گرفته است. (این اطلاعات متخصصین زنان و مامایی و سایر درمان گران اعتیاد مناسب است).
درمان اعتیاد بارداری با آگونیست های مخدر ، چندین دلیل دارد.
دارو درمانی با آگونیست های مخدر:
- از علائم محرومیت (ترک) مواد مخدر جلوگیری میکند.
- با کاهش خطر عود و عواقب مرتبط با آن، از عوارض مصرف مواد مخدر غیرمجاز جلوگیری می نماید.
- پیروی از برنامه های مراقبت از بارداری و درمان اعتیاد را بهبود می بخشد.
- ثابت شده که دارودرمانی با آگونیستهای مخدر در ترکیب با مراقبتهای دوران بارداری خطر عوارض زایمان را کاهش میدهد.
سندرم پرهیز نوزادی یک شرایط قابل پیش بینی و قابل درمان در نوزادان در معرض مخدر در رحم مادر است.
برای مراقبت از نوزاد نیاز به همکاری با تیم مراقبت های کودکان وجود دارد.
مراقبان بهداشتی درمان اعتیاد بارداری باید با آیین نامه های فدرال در مورد محرمانه بودن سوابق مصرف مواد آشنا باشند.
این مقررات به اجزاء خاص در رضایت کتبی برای افشای اطلاعات بیمار نیاز دارند.
متادون:
متادون توسط یک برنامه درمانی ثبت شده مخدر، بطور روزانه، توزیع میشود.
برای درمان اعتیاد بارداری،متادون درمانی بعلاوه مشاوره اعتیاد،خانواده درمانی،آموزش تغذیه و سایر خدمات پزشکی و روانی در نظرگرفنه شده است.
دوزاژ متادون مادر توسط متخصصان ترک اعتیاد در برنامه های درمانی ثبت شده مخدر، مدیریت می شود.
ارتباط میان تیم مامایی و برنامه های درمان مخدر باعث تسهیل مراقبت مناسب میشود.
برای اجتناب از علایم محرومیت در بارداری، ممکنست نیاز به تنظیم دوز وجود داشته باشد.
علائم ترک شامل وسوسه، انقباض شکم، حالت تهوع، بیخوابی، تحریک پذیری و اضطراب است.
متادون با بسیاری از داروهای دیگر مانند داروهای ضد ویروسی تداخلات دارویی قابل توجهی دارد.
متادون فاصله امواجQT قلبرا بصورت وابسته به دوز طولانیتر میکند.این موضوع باید قبل از تجویز داروهای جدید درنظر گرفته شود.
بدلیل تغییرات فارماکوکینتیک و فیزیولوژیک دوران بارداری،ممکنست به ویژه در سه ماهه سوم،نیاز به تنظیم دوز دارو وجود داشته باشد.
بدلیل تغییرات متابولیک در بارداری، دوز واحد روزانه ممکنست علائم محرومیت را در طی یک دوره ۲۴ ساعته کنترل نکند.
در بارداری بویژه در سه ماهه سوم، متابولیسم تسریع میگردد، و در این موارد دوزهای منقسم مناسبتر است.
همه خانم ها در دوران بارداری نیاز به افزایش دوز ندارند و تنظیمات دوز باید بصورت بالینی انجام گردد.
اگر خانمی حین بارداری شروع به درمان با متادون کند،باید مقدارمصرف آن تازمان تطابق با پروتکلهای القایی ایمن،سنجیده شود.
دوز نامناسب متادون مادر ممکنست منجر به علائم ترک خفیف تا متوسط و وسوسه مادر و استرس جنین گردد! و متعاقبا باعث افزایش احتمال عود و قطع درمان میگردد.
مطالعات متعددی ارتباط میان میزان دوز متادون مادر با شدت سندرم پرهیز نوزادی را بررسی کرده اند:
نتیجه یک مطالعه نشان داد میزان بروز ومدت زمان سندرم پرهیز نوزادی براساس دوز درمانی متادون مادر فرقی ندارد.
بنابراین،تلاش برای کاهش دوز متادون نشان داده که دوز پایین بطور مداوم با سندروم پرهیز نوزادی خفیفتر یا کوتاهتر ارتباط ندارد.
جالب است که بعضی مطالعات میزان کمتری از سندروم پرهیز نوزادی را وقتی دوز منقسم متادون استفاده می شده، یافته اند.
در بیشتر مواقع زنان باردار، متادون درمانی را در برنامه درمان مواد مخدر مجاز سرپایی شروع میکنند. بعضی سرویس های مامایی دارو درمانی با آگونیست های مخدر مانند متادون یا بوپرنورفین را در شرایط بستری شروع میکنند. اگرچه این روش اجازه کنترل دقیق واکنشهای درمانی را می دهد اما این روش همیشه ضروری یا در دسترس نیست. در مواردیکه زن باردار درمان متادون را به روش بستری آغاز میکند، باید قبل از ترخیص برای پذیرش روز بعد در یک برنامه درمانی مواد مخدر، ترتیبی اتخاذ شود تا روزهای از دست رفته وجود نداشته باشد.
بیمارانیکه در شرایط بستری درمانشان با بوپرنورفین شروع شده، ممکنست تا زمان تعیین داروی مجاز بوپرنورفین، نسخه دریافت کنند. شناسایی ارائه دهنده بوپرنورفین مداوم و برنامه ریزی قرار ملاقات باید قبل از ترخیص انجام شود.
در حال حاضر به استثنای بوپرنورفین، تجویز سایر مواد مخدر از جمله متادون برای معالجه ی اختلال مصرف مواد مخدر توسط پزشک در خارج از یک برنامه درمانی مجاز(جایی که داروها بصورت قانونی توزیع می شوند)، غیر قانونی است.
بوپرنورفین تنها آگونیست مخدر است که تجویز آن در حال حاضر برای معالجه اختلال مصرف مواد مخدر، در یک مطب شخصی تأیید شده است. با این حال، متادون و بوپرنورفین ممکن است در یک بیمارستان توسط پزشکان بدون استثنا/صرفنظر از مسایل قانونی؟ توزیع شود.
پزشکان باید در مورد تجویز داروهای درمان اعتیاد بارداری، با مقررات فدرال و مقررات ایالتی آشنا باشند.
بوپرنورفین:
شواهد اخیر استفاده از بوپرنورفین را برای درمان اعتیاد بارداری حمایت میکنند. بوپرنورفین روی همان گیرنده های مخدر مو همانند هروئین و مورفین عمل می کند، اما به عنوان آگونیست نسبی عمل میکند، و با احتمال کمتری منجر به اوردوز میگردد.
از دیگر مزایای بوپرنورفین نسبت به متادون می توان به تداخل دارویی کمتر، امکان درمان به صورت سرپایی بدون نیاز به مراجعه روزانه به برنامه درمانی مواد مخدر، و شواهدی مبنی بر نیاز کمتر به تنظیم دوز در طول بارداری اشاره کرد.
علاوه بر این، چندین کارآزمایی شواهدی از شدت کمتر سندرم پرهیز نوزادای را نشان میدهند. این مضرات، در مقایسه با متادون، شامل گزارش های نادر از اختلال عملکرد کبدی، فقدان داده های طولانی مدت در مورد اثرات نوزادی و کودکی، احتمال خطرات بالقوه ی بیشتر در رابطه با القاء به دلیل خطر محرومیت ناگهانی، و افزایش خطر انحراف(به عنوان مثال به اشتراک گذاری یا فروش) بوپرنورفین تجویز شده، می باشد.
بوپرنورفین به عنوان یک محصول تکی یا در ترکیب با نالوکسان(آنتاگونیست مواد مخدر)، در کاهش انحراف استفاده می شود.
زیرا بوپرنورفین همراه با نالوکسون هنگام تزریق باعث علائم ترک(محرومیت) شدید میشود. نالوکسون از طریق خوراکی فعال نیست، بنابراین علائم ترک در هنگام استفاده مستقیم بصورت زیر زبانی،رخ نمیدهد.
مطالعات اخیر با ارزیابی محصول ترکیبی بوپرنورفین با نالوکسون، هیچ عارضه جانبی گزارش نکردند و نتایج مشابه مصرف بوپرنورفین به تنهایی بود.
استفاده از محصول ترکیبی در طول بارداری احتمالا بدلیل ایمنی بیشتر، گسترش خواهد یافت.
محصول تکی بوپرنورفین از پتانسیل بالاتر سوءاستفاده مانند تزریق داخل وریدی و انحراف برخوردار است و در مقایسه با محصول ترکیبی ارزش خیابانی بالاتری دارد.
بنابراین، باید تمام بیماران به دلیل خطر انحراف داروهای خود تحت نظارت قرار گیرند، به ویژه اگر محصول تکی تجویز شود.
برخلاف متادون، که تنها با برنامه های کنترل شده دقیق توزیع میشود، بوپرنورفین ممکنست برای درمان اختلال مصرف مواد توسط ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی آموزش دیده و تأیید شده در اداره داروی ایالات متحده در یک مطب پزشکی تجویز شود، که به طور بالقوه امکان دسترسی به درمان را افزایش میدهد و برچسب زدن ها را کاهش می دهد.
اداره خدمات بهداشت روانی و سوء مصرف مواد، دفترچه راهنمایی برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی مجاز برای تجویز بوپرنورفین را منتشر کرده است.
در حال حاضر بیش از ۳۷۰۰۰ ارائه دهنده خدمات بهداشتی و درمانی از تخصصهای مختلف که آموزش دیده و قادر به تجویز بوپرنورفین هستند، در ایالات متحده وجود دارند.
بیمارانی که بجای متادون برای درمان با بوپرنورفین در نظر گرفته شده اند، باید بتوانند با اطمینان داروی خود را مدیریت کنند و از رژیم درمانی خود پیروی کنند. در مقایسه با برنامه های درمان مواد مخدر، ساختار راحتتر درمان با بوپرنورفین در مطب ممکن است برای برخی از بیمارانی که به ساختار و نظارت شدیدتری نیاز دارند، نامناسب باشد.
اگر زن باردار قبلاً تحت متادون درمانی بوده باشد، به دلیل خطر قابل توجه محرومیت ناگهانی، درمان او نباید به بوپرنورفین تغییر کند.
در هنگام تغییر دارو از بوپرنورفین به متادون، این خطر وجود ندارد. خطر ناشناخته ی بالقوه و عواقب منفی طولانی مدت با مصرف بوپرنورفین، که با استفاده از داروهای نسبتاً جدید در دوران بارداری همراه است، باید همیشه در نظر گرفته شود.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده به تازگی ایمپلنت طولانی اثر بوپرنورفین را تایید کرده است که این ایمپلنت، دوز کم و متوسط بوپرنورفین را تا ۶ ماه برای درمان اعتیاد بارداری در بیماران پایدار با فرم زیر زبانی فراهم میکند. تا به امروز، هیچ گونه اطلاعاتی در مورد استفاده از ایمپلنت در زنان باردار وجود ندارد.
ترک تحت نظارت پزشکی در درمان اعتیاد بارداری :
برای درمان اعتیاد بارداری ، دارو درمانی با آگونیست اپیوئیدی به ترک تحت نظارت پزشکی ترجیح داده می شود. زیرا ترک با عود بالا(از ۵۹٪ تا بیش از ۹۰٪) و پیامدهای ضعیف تر همراه است.
عود خطرات زیادی از جمله انتقال بیماریهای واگیر، مصرف بیش از حد(اوردوز) ناگهانی به دلیل از دست دادن تحمل، عوارض مامایی و زایمان و عدم وجود مراقبت های دوران بارداری، دارد.
اگر زنی درمان با آگونیست اوپیوییدی را نپذیرد، یا درمان در دسترس نباشد، ترک تحت نظارت پزشک با تجربه در مقوله درمان اعتیاد بارداری بهمراه کسب رضایت آگاهانه، را می توان در نظر گرفت.
با این وجود،برای دستیابی به موفقیت،اغلب نیاز به مراقبتهای طولانی مدت در بیمارستان و پیگیری سلامت رفتاری سرپایی دارد.
در برخی مناطق، دسترسی به دارودرمانی آگونیست اوپیوییدی محدود است. باید تلاش شود تا دسترسی به منابع محلی بهبود یابد. گزارشهای اولیه در رابطه با ترک مواد مخدر در دوران بارداری بدلیل ایجاد استرس و مرگ جنین شود، ابراز نگرانی کرده اند.
مطالعات جدید شواهد واضحی مبنی بر ارتباط بین ترک تحت نظارت پزشکی و مرگ جنین یا زایمان زودرس نشان ندادند. اما داده های پیگیری طولانی مدت از این زنان بویژه از نظر میزان عود، وجود ندارد. برای ارزیابی ایمنی(خصوصاً در مورد عود مادر)، اثربخشی و نتایج طولانی مدت ترک تحت نظارت پزشکی، تحقیقات بیشتری لازم است.
نالترکسون:
نالتروکسون یک آنتاگونیست غیرانتخابی گیرنده های اوپیوییدی است که در دوزهای درمانی اثرات سرخوشی مواد مخدر را مسدود می کند. از نالتروکسون برای کمک به بیماران غیرباردار مبتلا به اختلال مصرف مواد مخدر در تلاش برای ماندن در درمان، استفاده شده است.
اگرچه فرم خوراکی پایبندی ضعیف را نشان داده است، اما اخیراً این موضوع تایید شده که انواع تزریقی طولانی اثر آن، تأثیر بیشتری نسبت به دارونما برای ماندن در درمان، کارایی دارد.
تا به امروز، اطلاعات مربوط به استفاده از آن در درمان اعتیاد بارداری محدود به یک سری موارد کم و گزارش های موردی است که نتایج تولد طبیعی آنها گزارش شده است. با اینحال، نگرانی های قابل توجهی در مورد اثرات ناشناخته جنینی، و همچنین خطر عود و ترک درمان با عود مجدد و خطر اوردوز وجود دارد.
تحقیقات در مورد درمان نالترکسون در حین بارداری چالشهای اخلاقی و منطقی را ایجاد میکند اما برای آگاهی از استفاده این روش در درمان اعتیاد بارداری، لازم است.
یک نظرسنجی اخیر در زنان باردار در یک برنامه جامع مصرف مواد، علاقه زیادی به در نظر گرفتن درمان آنتاگونیست در دوران بارداری نشان داده است.
تصمیم در مورد ادامه دادن یا ندادن درمان با نالترکسون برای خانمی که از قبل از بارداری از نالترکسون استفاده میکرده، باید شامل بحث و گفتگوی دقیق با بیمار باشد. این گفتگو اطلاعات محدود در رابطه با ایمن بودن درمان را با خطر احتمالی عود با قطع درمان مقایسه میکند.
نالوکسان:
نالوکسان یک آنتاگونیست مخدر کوتاه اثر است که به سرعت اثرات مواد مخدر را معکوس میکند و باعث نجات زندگی در موارد اوردوز میگردد.
اگرچه محرومیت ایجاد شده در استرس جنین نقش دارد، در صورت اوردوز مادر، نالوکسان باید در زنان باردار به منظور نجات جان خانم بادار استفاده شود.
نالوکسان میتواند به صورت داخل وریدی یا زیر جلدی توسط مراقبان بهداشتی یا متخصصان فوریت های پزشکی تجویز گردد. علاوه بر این، در صورت شک به اوردوز، فرم تزریقی خودکار و اسپری بینی آماده، توسط اعضای خانواده یا سایر عابران می تواند تجویز گردد.
بیماران در معرض خطر اوردوز، مانند بیمارانی که مصرف طولانی مدت یا مصرف با دوز بالا دارند، از داشتن یک کیت نالوکسون در همه حال سود می برند. بسیاری از ایالت ها تجویز نالوکسون را به یک شخص ثالث، مانند یک عضو خانواده یا مراقب وی، که می تواند در موارد مصرف بیش از حد کمک کند، مجاز می دانند.
درمان اعتیاد بارداری و مراقبت های قبل، حین و پس از زایمان:
مراقبت های قبل از زایمان:
اجزاء مراقبتهای قبل زایمان در زنان مبتلا به مصرف یا اختلال مصرف مواد مخدر،بستگی به وضعیت و شرایط هر بیمار دارد.
موارد متعددی که باید در نظر بگیرید شامل موارد زیر است:
۱
آزمایش بیماریهای منتقله از راه جنسی و سایر عوامل عفونی مانند HIV، هپاتیت B و C، عفونت کلامیدیایی، سوزاک، سفلیس و سل باید در نظر گرفته شود. اگر زن در معرض خطر بیشتری باشد، تکرار آزمایش در سه ماهه سوم اندیکاسیون دارد.
۲
واکسیناسیون هپاتیت B برای خانمهای باردار که از نظر HBsAg منفی هستند اما در معرض خطر بالای عفونت هپاتیت B می باشند، توصیه می گردد.
۳
غربالگری برای افسردگی و سایر شرایط سلامت رفتاری باید انجام شود.
۴
علاوه بر معاینه سونوگرافیک جنین در اواسط سه ماهه ی دوم، برای بهتر تخمین زدن زمان زایمان باید سونوگرافی در سه ماهه اول انجام گردد. و اگر نگرانی هایی در رابطه با اختلالات رشد جنین وجود دارد، ارزیابی دوره ای وزن جنین در اواخر بارداری، در نظر گرفته شود.
۵
مشاوره با متخصص بیهوشی، متخصصان درمان اعتیاد، متخصصان درد، متخصص اطفال، طب مادر و جنین، بهداشت رفتاری، تغذیه و خدمات اجتماعی باید در صورت نیاز انجام شود.
۶
از آنجا که تغذیه با شیر مادر باید در خانمهایی که نسبت به درمان آگونیستی خود پایبند هستند و از داروهای غیرمجاز استفاده نمی کنند و هیچگونه موارد منع مصرف دیگری نداشته باشند، تشویق شود(مراجعه کنید به مراقبت های پس از زایمان).
متخصصان زنان و زایمان و سایر ارائه دهندگان مراقبت های مامایی باید راهنمایی های شیر مادر را به صورت پیش بینانه، در دوران پس از زایمان ارائه دهند.
۷
برقراری ارتباط نزدیک بین ارایه دهندگان مراقبت مامایی و تیم کودکان، قبل از زایمان برای مدیریت بهینه نوزادان ضروری است. مشاوره نوزادی، اگر در دسترس باشد، در بارداری برای تصمیم گیری در مورد مراقبت های بعد از زایمان از شیرخوار می تواند در نظر گرفته شود.
استفاده از مواد دیگر، به ویژه دخانیات، در زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد مخدر متداول است. غربالگری و تصمیم گیری در این مورد و سایر مواد حائز اهمیت است و باید خدمات ترک ارائه شود.
مراقبت های حین زایمان:
زنان تحت درمان با متادون و بوپرنورفین،باید با همان دوز در درمان بمانند و مسکن بیشتری برای تسکین دردشان دریافت کنند.
در صورت لزوم، برای کنترل درد در زایمان باید بیهوشی اپیدورال یا اسپاینال ارائه شود. از داروهای آگونیست-آنتاگونیست مخدر مانند بوتورفانول، نالبوفین و پنتازوسین نباید استفاده کرد زیرا در بیماران مصرف کننده آگونیستهای مخدر، محرومیت حاد ایجاد کنند.
بعضی از بیماران وابسته به مخدر ممکنست مصرف خود را فاش نکنند و ارائه دهندگان مراقبتهای بهداشتی از مصرف مواد مخدر آنها آگاهی نداشته باشند. به همین دلیل، برخی واحدها به دلیل ایجاد غیر عمدی محرومیت، تصمیم به حذف این داروها از فرمولاسیون داروهای خود گرفته اند.
بوپرنورفین نباید در بیمارانی که متادون مصرف می کند، تجویز شود.
پرسنل واحد کودکان باید از تمام نوزادانیکه در معرض مخدر بوده اند،جهت اطمینان از غربالگری مناسب سندروم پرهیز نوزادی،مطلع باشند.
به طور کلی، بیماران مصرف کننده متادون یا بوپرنورفین،نسبت به سایر بیماران برای دستیابی به بیدردی، به دوز بالاتر مخدرها نیاز دارند. (زیرا نسبت به دوز درمان نگهدارنده خود تحمل پیدا کرده اند.)
یک مطالعه نشان داد که پس از زایمان سزارین، زنانی که بوپرنورفین مصرف میکردند، نسبت به زنانی که بوپرنورفین مصرف نکرده بودند، ۴۷درصد بیشتر به مسکن اوپیوییدی نیاز داشتند.
اما تسکین درد کافی با استفاده از مواد مخدر کوتاه اثر و داروهای ضد التهابی صورت گرفت.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی تزریقی مانند کتورولاک نیز در کنترل درد پس از زایمان طبیعی یا سزارین، بسیار مؤثر هستند.
درطول زایمان و زمان بستری بعد از زایمان،باید دوز روزانه متادون یا بوپرنورفین برای جلوگیری از علایم محرومیت حفظ گردد.
و به بیماران توصیه شود که از قبل از این طرح برای کاهش اضطراب استفاده کنند.
تقسیم دوز معمول روزانه بوپرنورفین یا متادون به سه یا چهار دوز در هر ۶-۸ ساعت می تواند تسکین درد نسبی را فراهم کند. با این حال، بی دردی اضافی/بیشتر مورد نیاز خواهد بود.
مدیریت درد بیماران حین و پس از زایمان در روشهای درمانی آگونیست مخدر ممکن است به دلیل افزایش تحمل دارویی و حساسیت بالای آنها نسبت به درد چالش برانگیز باشد.
در صورت وجود امکانات، مشاوره با متخصص بیهوشی می تواند در زنان باردار مبتلا به اختلال مصرف مواد یا مصرف طولانی مدت مواد مخدر، برای تدوین برنامه مدیریت درد متناسب با فرد بیمار مفید باشد.
یک روش کنترل درد چند حالته با بی دردی عصبی و داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی و استامینوفن به طور معمول برای کاهش درد موثر حین و پس از زایمان مورد نیاز است.
مراقبت های پس از زایمان:
تغذیه با شیر مادر در خانمهایی که تحت دارو درمانی آگونیستی هستند مفید است.
شیردهی در این زنان با کاهش شدت علائم سندرم پرهیز نوزادی، نیاز کمتر به دارودرمانی و همچنین کمتر ماندن در بیمارستان برای نوزاد همراه است.
بعلاوه، شیردهی به دلبستگی بین زن و نوزاد کمک می کند، مراقبت از پوست به پوست را تسهیل می کند و برای نوزاد ایمنی فراهم می کند.
تغذیه با شیر مادر در خانمهایی که در درمان آگونیست مخدر شرایط پایداری دارند، و از داروهای غیرمجاز استفاده نمی کنند، و هیچگونه منع مصرف دیگری مانند عفونت HIV ندارند، باید تشویق شود.
در صورت عود مجدد باید در مورد لزوم تعلیق شیردهی با زنان مشاوره شود.
آکادمی کودکان آمریکا در خانم هایی که متادون و بوپرنورفین مصرف میکنند صرفنظر از دوز مادر، شیردهی را توصیه می کند، زیرا انتقال این داروها به شیر مادر حداقل است.
در مادران شیرده، تبدیل سریع کدئین به مورفین منجر به افزایش غیر ایمن سطح مورفین در خون و شیر مادر شود.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا در برچسب هشدار داروهای حاوی کدئین یا ترامادول، شیردهی را بدلیل وجود عوارض جانبی جدی در شیرخوار و ایجاد اوردوز توصیه نمی کند. اما اگر داروی حاوی کدئین گزینه ارجح در نظر گرفته شود، باید خطر و مزایای این دارو و دلایل هشدار FDA با هر خانواده مورد بحث قرار گیرد.
اگرچه بیشتر خانمهای تحت درمان اعتیاد بارداری که متادون مصرف می کنند در دوران بارداری افزایش دوز را تجربه می کنند، و نیاز به کاهش دوز بعد از زایمان مورد انتظار است، اما یک مطالعه نشان داد که کاهش فوری دوز متادون پس از زایمان خیلی نیاز نیست. کاهش قابل توجه دوز پس از زایمان نباید به طور معمول انجام شود بلکه باید بر اساس علائم و نشانه های آرام بخشی، به ویژه در اوج دوز (۲-۶ ساعت) عنوان شود.
اکثر زنانی که بوپرنورفین مصرف می کنند در دوران بارداری خود تعدیل دوز زیادی را تجربه نمی کنند و بیشتر آنها بعد از زایمان همان دوزها را ادامه می دهند. داروهای آرامبخش دیگر(مثلاً بنزودیازپین ها، زولپیدم، آنتی هیستامین ها) باید با احتیاط مصرف شوند، زیرا ممکن است خطر دپرسیون تنفسی مادر را به همراه داشته باشند.
زنان مبتلا به اعتیاد بارداری باید پس از زایمان دارو درمانی آگونیست اوپیوییدی خود را ادامه دهند.
در دوره پس از زایمان آسیب پذیری بیشتر است و زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد مخدر، در دوره پس از زایمان نسبت به دوران بارداری، بیشتر به سمت مصرف مجدد می روند.
محرکهای عود شامل از دست دادن بیمه و دسترسی به درمان، نیازهای مراقبتی نوزاد، کمبود خواب و ترس از از دست دادن حضانت کودک باشد. اختلالات روانپزشکی مانند افسردگی، اضطراب،اختلال دو قطبی و اختلال استرس پس از سانحه در زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد شایع است.
غربالگری افسردگی پس از زایمان باید بصورت روتین انجام گیرد.
در صورت وجود سابقه قبلی یا در صورت وجود نگرانی،ارزیابی سایر شرایط بهداشت روانی همراه باید مورد توجه قرار گیرد.
مصرف و اوردوز مواد بطور فزاینده ای عامل اصلی مرگ و میر ناشی از بارداری در ایالات متحده شناخته میشود.
دسترسی به خدمات پشتیبانی روانی-اجتماعی پس از زایمان،مانند درمان اختلال مصرف مواد و برنامه های پیشگیری از عود،باید فراهم شود.
علاوه بر این، زنان با اختلال مصرف مواد مخدر پس از زایمان باید آموزش های مربوط به اوردوز و ترجیحاً تجویز نالوکسان برای پیشگیری از مصرف بیش از حد مصرف را دریافت کنند میزان حاملگی ناخواسته در بین زنان مبتلا به اختلالات مصرف مواد تقریباً ۸۰٪ است که به طور قابل توجهی بالاتر از جمعیت عمومی است.
استفاده از روشهای پیشگیری بارداری قابل اعتماد نیز در این زنان در مقایسه با کسانی که مواد مصرف نمیکنند،کمتر است.
بنابراین، بحث در مورد طیف کامل گزینه های پیشگیری از بارداری باید قبل از بارداری با این بیماران آغاز شود.
به طور خاص، ارائه دهندگان مراقبت های مامایی باید با زنان در مورد انتخاب فوری روش پیشگیری از بارداری پس از زایمان که طولانی اثر و برگشت پذیر با موارد منع مصرف کم و بسیار مؤثر و راحت، مشاوره کنند.
سندروم پرهیز نوزادی:
سندرم پرهیز نوزادی یک سندرم محرومیت دارویی است که ناشی از مصرف مزمن مواد مخدر مادر در دوران بارداری می باشد و یک وضعیت مورد انتظار و قابل درمان است.
در ۳۰تا۸۰٪از نوزادان متولد شده در خانمهایی که تحت دارو درمانی با آگونیستهای مواد مخدر قرار دارند،دیده میشود.
سندرم پرهیز نوزادی با اختلال در دستگاه گوارش، اتونوم و سیستم عصبی مرکزی مشخص می شود و منجر به طیف وسیعی از علائم از جمله تحریک پذیری، گریه زیاد، خواب کم و عدم هماهنگی در مکیدن که منجر به تغذیه ضعیف می شود، می گردد.
در نوزادانیکه در معرض متادون قرار دارند، علائم محرومیت ممکنست در هر زمان در ۲ هفته اول زندگی آغاز شود. اما معمولاً در ۷۲ ساعت اول تولد ظاهر میگردد و ممکن است چند روز تا هفته ادامه یابد.
در نوزادان در معرض بوپرنورفین مبتلا به سندرم پرهیز نوزادی، علایم معمولاً در طی ۱۲-۴۸ ساعت اول تولد علائم ایجاد میشوند و در ۷۲-۹۶ ساعت به اوج خود رسیده و تا ۷ روز برطرف می شوند.
شواهد اخیر حاکی از آن است که سایر مواد مانند نیکوتین، مهارکننده های بازجذب مجدد سروتونین و بنزودیازپین ها ممکنست میزان بروز و شدت سندرم پرهیز نوزادی را افزایش دهند.
استفاده از ابزارهای غربالگری معتبر مانند مقیاس Finnegan برای تشخیص سندرم پرهیز نوزادی و پروتکل های استاندارد درمان اعتیاد بارداری با متادون یا مورفین، با بهبود پیامدهای این نوزادان همراه است.
در هر بخش نوزادان باید یک سیاست کتبی مبتنی بر شواهد برای ارزیابی و درمان نوزادان مبتلا به سندرم پرهیز نوزاد تهیه شود. و زنان باید از مؤلفه های اصلی این سیاست ها(به عنوان مثال، هرگونه تاخیر در ترخیص نوزاد یا نیاز به گزارش دهی) مطلع شوند.
خانواده ها باید به دیدار و مراقبت از شیرخواران خود تشویق شوند و زنان نیز برای شیردهی نوزاد خود، در صورت لزوم، حمایت شوند.
چندین طرح کیفیت همکاری مشترک پری ناتال منابع با ارزشی را برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و بیماران برای بهبود تشخیص و درمان سندرم پرهیز نوزادی و ارتقاء همکاری بین ارائه دهندگان مراقبت های زنان و زایمان ایجاد کرده است.
پیامدهای بلند مدت شیرخواران:
پیامدهای طولانی مدت شیرخواران در معرض مواد مخدر در رحم مادر، در چندین مطالعه مشاهده ای، ارزیابی شده است.
یک چالش مهم در ارزیابی این نتایج، تفکیک اثرات آگونیست های مخدر از دیگر عوامل مخدوش کننده است. عوامل مخدوش کننده شامل استفاده از مواد دیگر (تنباکو، الکل، داروهای غیرمجاز) و قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی و سایر عوامل خطر پزشکی (به عنوان مثال وضعیت پایین اجتماعی اقتصادی، مراقبت های بارداری ضعیف) هستند.
در بیشتر موارد، مطالعات تفاوت معنی داری در رشد شناختی میان کودکان تا ۵ سالگی که در معرض متادون در رحم قرار داشتند و گروههای شاهد مطابق با سن، نژاد و وضعیت اجتماعی-اقتصادی یافت نکردند.
اگرچه نمرات در هر دو گروه در مقایسه با داده های جمعیت عمومی، کمتر بود! مداخلات پیشگیرانه که بر حمایت از مادر و سایر مراقبین سالهای اولیه زندگی، متمرکز شده است، غنی سازی تجربیات اولیه فرزندان و بهبود کیفیت محیط خانه احتمالاً سودمند خواهد بود.
نتیجه گیری در رابطه با درمان اعتیاد بارداری :
غربالگری اولیه همگانی، مداخله کوتاه(مانند درگیر کردن بیمار در مکالمه کوتاه، ارائه بازخورد و توصیه) و ارجاع زنان با مصرف و اختلال مصرف مواد مخدر برای درمان اعتیاد بارداری، باعث بهبود پیامدهای مادر و نوزاد می شود.
مشاوره پیشگیری از بارداری و دسترسی به خدمات پیشگیری از بارداری باید یک بخش معمول از درمان اختلال مصرف مواد زنان در سنین باروری باشد تا خطر حاملگی ناخواسته را به حداقل برساند.
حاملگی در خانمهای دارای اختلال مصرف مواد مخدر باید توسط ارایه دهندگان مراقبت های مامایی و پزشک متخصص در زمینه درمان اعتیاد بارداری با هم مدیریت شود. باید رضایت نامه مطابق با ۴۲ CFR قسمت ۲ برای انتشار اطلاعات از بیمار گرفته شود تا امکان تبادل اطلاعات بین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی وجود داشته باشد.
با توجه به نیازهای منحصر به فرد زنان باردار مبتلا به اختلال مصرف مواد مخدر، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی( متخصص زنان و مامایی) باید برخی از عناصر مراقبت های بارداری(مانند آزمایش STI پیشرفته، معاینات سونوگرافی اضافی برای ارزیابی وزن جنین در صورت نگرانی از ناهنجاری های رشد جنین، و مشاوره با انواع مختلف ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی) به منظور رفع نیازهای بالینی وضعیت خاص بیمار را اصلاح کنند.
تداوم مراقبت، از جمله اطمینان از دوز منظم روزانه بوپرنورفین یا متادون، برای موفقیت بسیار مهم است.
برای خانمها، از جمله خانمهای بارداری که دارای اختلال مصرف مواد مخدر هستند، دارو درمانی با آگونیست های اپیوئیدی توصیه شده و به ترک تحت نظارت پزشکی ترجیح داده می شود. زیرا ترک با عود بالاتری همراه است، که منجر به پیامدهای بدتری می شود.
تحقیقات بیشتری برای ارزیابی ایمنی(به ویژه راجع به عود مادر)، اثربخشی و نتایج طولانی مدت ترک تحت نظارت پزشکی مورد نیاز است. نوزادان متولد شده از زنانی که در دوران بارداری از مواد مخدر استفاده می کردند، باید توسط ارائه دهنده مراقبت های کودکان از نظر سندرم پرهیز نوزادی تحت نظر قرار گیرند.
پیگیری های طولانی مدت چند جانبه باید شامل حمایت پزشکی، توسعه و اجتماعی باشد.
به طور کلی، یک رویکرد چند جانبه هماهنگ و بدون مجازات های قانونی بهترین فرصت برای کمک به نوزادان و خانواده ها است.
ارائه دهندگان مراقبت های زنان و مامایی وظیفه اخلاقی نسبت به بیماران باردار و همسرانشان که مبتلا به اختلال مصرف مواد هستند، دارند تا از جدایی والدین از فرزندانشان صرفاً بر اساس اختلال مشکوک یا تأیید شده مصرف مواد، خودداری کنند.
قسمت اول: همه چیز درباره اعتیاد در بارداری
قسمت دوم: همه چیز درباره اعتیاد در بارداری
قسمت سوم: همه چیز درباره اعتیاد در بارداری
مترجم: شیوا سعدی کارشناس ارشد مامایی
امتیاز دهی به مطلب اعتیاد در بارداری - قسمت آخر
جمع امتیاز
با حرکت بر روی ستاره های زیر از ۱ تا ۵ ستاره به مطلب اعتیاد در بارداری - قسمت آخر امتیاز دهید. پیشاپیش از توجه شما سپاسگزاریم.
